Osteopathie is een vorm van manuele geneeskunde. De osteopathie is ongeveer 130 jaar geleden ontstaan in Amerika. De grondlegger is de arts Andrew Taylor Still. Hij ontdekte de principes van de osteopathie en heeft hieruit een nieuwe geneeswijze ontwikkeld.
Het uitgangspunt van een osteopatische manier van behandelen is stroming. Het leven drukt zich uit in stroming, bijv. het bloed, de lymfe enz…. Daar waar stroming belemmert wordt kan ziekte ontstaan. De osteopaat is getraind om de bewegingen van organen, gewrichten en de schedel te voelen. Hij spoort hiermee gebieden die niet goed bewegen op. Er kan een groot bewegingsverlies zijn; bijvoorbeeld een wervelblokkade of spit. Echter de osteopaat werkt ook met kleine mobiliteitsveranderingen, welke echter wel een grote invloed op het dagelijkse leven kunnen hebben.
Er zijn drie belangrijke pijlers te noemen binnen de osteopathie:
Het systeem van spieren, fascieen, gewrichten en wervels.
Het systeem van de schedel, zenuwstelsel en heilig been (cranio-sacraal).
Het systeem van de organen en hun onderlinge verbindingen.
Deze drie onderdelen staan met elkaar in verbinding en beïnvloeden elkaar onderling. Het geheel is hierbij meer dan de som der delen, de psyche van de mens speelt ook een rol.
Aangezien ieder mens weer anders in elkaar zit, qua constitutie en psyche, zal de osteopaat met verschillende aspecten rekening houden en de behandeling afstemmen op het individu.
Binnen de reguliere geneeskunde worden er vaak medicijnen voorgeschreven. De osteopathie probeert een alternatief te bieden. Zo wordt uw lichaam minder belast met chemische stoffen en kan het regulerende systeem van uw eigen lichaam zijn werk weer doen.